Gminna Biblioteka Publiczna

Rok 66. Petroniusz, słynny arbiter elegantiarum na dworze Nerona, zostaje niesłusznie oskarżony o udział w spisku na życie cesarza. Ostatniej nocy, jaka mu pozostaje na podjęcie decyzji: czekać na siepaczy tyrana czy, jak szlachetnemu Rzymianinowi przystoi, popełnić samobójstwo - wydaje ucztę swego życia. Przy najwyborniejszych delicjach tamtych czasów i najprzedniejszych winach przyjaciele mają się delektować śpiewem, miłą rozmową - nie wspominać tylko o zbliżającej się tragedii. A jednak niełatwo w ostatniej godzinie zachować stoicki spokój - Petroniusz wspomina miłość swego życia, wybory, których nie da się już odwołać, błędy nie do naprawienia. Zmysłowego obrazu życia rzymskiej arystokracji dopełniają refleksje o wartości życia, wadze miłości i doskonałej śmierci.

"Cesarstwo rzymskie istniało formalnie od roku 27 p.n.e. do roku 1453 n.e., a więc niemal piętnaście stuleci. To tak długie trwanie jednego tworu politycznego - choć jego ciągłość stała się od pewnego momentu tylko symboliczna - można podzielić na trzy odrębne okresy. Pierwszy z nich, zwany pryncypatem, liczy ponad 250 lat : od Augusta, zołożyciela cesarstwa, aż po Aleksandra Sewera włącznie..."
(fragment książki)

Palestyński cykl Aleksandra Krawczuka (Herod król Judei 1965, Tytus i Berenika 1974) został zamknięty Rzymem i Jerozolimą. Przyznaję, że ze wszystkich, a tak licznych książek tego autora, podoba mi się najbardziej. Opowiada on burzliwe dzieje Palestyny od 65 r. p.n.e., gdt Rzymianie stanęli u jej granic, do 70 r. p.n.e. - roku zdobycia Jerozolimy po okrutnej wojnie ze zbuntowanymi Żydami. [...] Rzym i Jerozolima podejmuje opowiadanie od wymuszonego samobójstwa Nerona. Autor zgodnie z tytułem przedstawia nam wypadki równolegle w stolicy imperium i na terenie Palestyny. [...] Całość jest ogromnie barwna i pasjonująca. Czytelnikowi trudno będzie uwierzyć, że autor nie posługuje się niemal fikcją literacką i przekazuje mu we własnej, oryginalnej formie dorobek współczesnej nauki historycznej badającej tę epokę. Zgodnie ze swym zwyczajem Krawczuk parafrazuje lekko antyczne teksty rozmaitych autorów. W owej mieszaninie wydarzeń wojennych, biografii wybitnych osobistości i opisie ludzkich szaleństw talent Krawczuka dochodzi w pełni do głosu. (E. Wipszycka "Nowe Książki" 1975 nr 4)